MEDICUS 7-8/2013
Odeszli…
Profesor Lucjan Kurylcio(1932-2013)
16 marca odszedł od nas prof. Lucjan Kurylcio. Większą część swojego życia zawodowego poświęcił chirurgii onkologicznej. Był założycielem i pierwszym kierownikiem Kliniki Chirurgii Onkologicznej, którą kierował przez 17 lat.
Urodził się 29 września 1932 roku w Kołkowie koło Pińczowa. W czasie okupacji, jako 12-letni harcerz Szarych Szeregów, brał udział w akcjach sabotażowych, a później działał w zakonspirowanym Związku Harcerstwa Polskiego, za co więziono go na przełomie lat 1950/51.
W 1955 roku rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim ówczesnej Akademii Medycznej w Lublinie. Jeszcze jako student rozpoczął pracę asystenta w Zakładzie Anatomii Prawidłowej Akademii Medycznej w Lublinie pod kierunkiem prof. Mieczysława Stelmasiaka. W roku 1961 uzyskał dyplom lekarza. Równolegle do pracy w Zakładzie Anatomii rozpoczął specjalizację z chirurgii w I Klinice Chirurgicznej w Lublinie, którą wówczas kierował przedstawiciel Lwowskiej Szkoły Chirurgicznej prof. Tadeusz Jacyna-Onyszkiewicz. W 1969 roku dr Lucjan Kurylcio uzyskał specjalizację II stopnia z chirurgii ogólnej i stopień dr. nauk medycznych. W latach 1960-1985 prowadził prace naukowe nad układem nerwowym i naczyniowym, anatomią nerwów błędnych, chorobą wrzodową żołądka i dwunastnicy, chorobami dróg żółciowych i nowotworami jelita grubego. W roku 1981 na podstawie rozprawy pt. Doświadczalna i kliniczna ocena odnerwienia zwieracza bańki wątrobowo-trzustkowej w leczeniu zaburzeń odpływu żółci uzyskał stopień doktora habilitowanego.
W roku 1985 objął stanowisko ordynatora, a następnie kierownika Kliniki Chirurgii Onkologicznej Akademii Medycznej, w Specjalistycznym Szpitalu Onkologicznym, późniejszym Centrum Onkologii Ziemi Lubelskiej. W tym czasie był prodziekanem wydziału lekarskiego i członkiem Senatu Akademii Medycznej w Lublinie. W roku 1990 prezydent RP nadał mu tytuł profesora. W dalszym ciągu pracował naukowo, publikując prace nt. leczenia popromiennych przetok odbytniczo-pęcherzowych, rekonstrukcji dróg łzowych, spływu chłonnego do węzła wartowniczego w raku piersi i czerniaku skóry. W latach 90. wdrożył do praktyki klinicznej leczenie oszczędzające oraz rekonstrukcje u chorych na raka piersi. W roku 2001 kierowana przez niego Klinika Chirurgii Onkologicznej z oddziałem chemioterapii przeniosła się do szpitala akademickiego przy ul. Staszica.
Pan profesor był kierownikiem specjalizacji 15 chirurgów, promotorem 7 doktoratów i opiekunem 1 rozprawy habilitacyjnej. Jego wychowankowie i współpracownicy są dzisiaj ordynatorami oddziałów chirurgii onkologicznej na Lubelszczyźnie. W 2009 roku, w uznaniu jego zasług, nadano mu godność Członka Honorowego Polskiego Towarzystwa Chirurgii Onkologicznej. Był autorem 165 prac oryginalnych i komunikatów zjazdowych.
Opatrzność wielokrotnie wystawiała na próbę jego odporność i wiarę. Jako chłopiec był świadkiem rozstrzelania swojego ojca w 1944 r. W roku 1996 został wdowcem, a mając 76 lat pochował przedwcześnie zmarłą córkę, a wcześniej tragicznie zmarłego zięcia. Był dobrym ojcem i wzorem dla syna, który kontynuuje tradycje chirurgiczne oraz dobrym dziadkiem dla trojga wnuków. Był kochany przez wszystkich pracowników Kliniki, która była jego drugim domem. Z głębokim przekonaniem nazywam go twórcą uniwersyteckiej chirurgii onkologicznej na Lubelszczyźnie.
prof. Wojciech Polkowski
Kierownik Kliniki Chirurgii
Onkologicznej UM
z zespołem
Dr n. med. Bronisław Prystupa (1949–2013)
3 lutego 2013 roku śmierć zabrała z naszego grona dr. n. med. Bronisława Prystupę – wieloletniego kierownika Wojewódzkiego Ośrodka Diagnostyki i Terapii Gruźlicy i Chorób Płuc oraz ordynatora Oddziału Chorób Płuc i Gruźlicy Samodzielnego Publicznego Szpitala Wojewódzkiego im. Jana Bożego w Lublinie.
Wiadomość o Jego śmierci przyjęliśmy z głębokim żalem i bólem, gdyż odszedł od nas człowiek prawy, szlachetny, mądry, wrażliwy, o wielkiej kulturze osobistej, zawsze otwarty na sprawy innych ludzi, szanowany i lubiany przez współpracowników.
Ze ściśniętym sercem żegnamy naszego Ordynatora i wspaniałego człowieka, sumiennego lekarza, oddanego chorym, który zawsze znajdował czas na rozmowę z pacjentem, chciał i umiał słuchać chorego i nas, współpracowników, nie narzucał z góry władczych koncepcji diagnostycznych, był otwarty na dialog i dyskusję.
Był profesjonalistą aktywnym zawodowo i naukowo, wszechstronnie wykształconym pulmonologiem, cenionym diagnostą. Cieszył się uznaniem jako lekarz i człowiek. Umiejętnością nawiązywania kontaktów z chorymi, właściwą troską, życzliwością i zaangażowaniem w pracy zdobywał zaufanie pacjentów i ich rodzin. Otaczając ich właściwą opieką, potrafił ulżyć w cierpieniu.
Gdy zachorował i zmagał się z ciężką, nieuleczalną chorobą, potrafił zachować wobec niej pokorę. Choroba czyniła postępy w Jego organizmie, niszcząc Go, a my patrzyliśmy z rozpaczą, jak cierpi. Ale jednocześnie cierpieniu towarzyszyły do ostatnich chwil determinacja i odwaga.
Urodził się 18 kwietnia 1949 roku w Zawadzie k. Zamościa. Po odbyciu studiów na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Lublinie w latach 1967-1973 uzyskał dyplom lekarza. Staż podyplomowy odbył w latach 1973-1974 w Szpitalu Miejskim w Świdniku. W latach 1974-1975 pracował w Sanatorium Torakochirurgicznym im. Olgierda Sokołowskiego w Zakopanem. 1 października 1975 r. otrzymał etat nauczyciela akademickiego w Klinice Chorób Płuc i Gruźlicy AM w Lublinie na stanowisku asystenta, a 1 maja 1977 r. – etat starszego asystenta.
Pracując w Klinice uzyskał I stopień specjalizacji z chorób wewnętrznych (1977), II stopień specjalizacji w zakresie chorób płuc (1978) oraz stopień naukowy doktora nauk medycznych (1984) na podstawie rozprawy doktorskiej pt. „Glikozoaminoglikany w diagnostyce różnicowej wysięków opłucnowych”.
Od 1 czerwca 1984 roku pełnił funkcję ordynatora Oddziału Chorób Płuc i Gruźlicy Wojewódzkiego Szpitala Zespolonego im. Jana Bożego w Lublinie, wygrywając kolejne konkursy na to stanowisko. Od 1 lipca 1986 r. do 31 maja 1993 r. równocześnie był zatrudniony na stanowisku kierownika Wojewódzkiej Przychodni Przeciwgruźliczej. Jednocześnie od 1998 roku był kierownikiem Wojewódzkiego Ośrodka Diagnostyki i Terapii Gruźlicy i Chorób Płuc Wojewódzkiego Szpitala Zespolonego im. Jana Bożego w Lublinie.
W latach 1985-1998 pełnił funkcję specjalisty wojewódzkiego ds. gruźlicy i chorób płuc. W kadencji 1993-1997 był sekretarzem Okręgowej Rady Lekarskiej w Lublinie, a następnie sędzią Sądu Lekarskiego.
W latach 1988-1992 był biegłym sądowym przy Sądzie Wojewódzkim w Lublinie w zakresie ftyzjatrii. W roku 1999 został powołany na czas trwania statutowej kadencji do Rady Społecznej w SP Sanatorium Gruźlicy i Chorób Płuc w Poniatowej.
W 2003 roku ukończył podyplomowe studia menedżerskie w zakresie „Zarządzanie zakładami opieki zdrowotnej i administracja zdrowiem publicznym”.
W latach 1981–1991 był sekretarzem, a następnie prezesem Społecznego Komitetu Walki z Gruźlicą i Chorobami Płuc Zarządu Okręgu w Lublinie.
Pod Jego kierunkiem 25 lekarzy uzyskało specjalizację I i II stopnia oraz tytuł specjalisty w zakresie chorób płuc.
Był autorem i współautorem 13 prac opublikowanych w specjalistycznych czasopismach krajowych. Brał czynny udział w pracach Polskiego Towarzystwa Chorób Płuc.
Za swoją działalność został odznaczony w 1988 roku Srebrnym Krzyżem Zasługi, a w 2005 roku Złotym Krzyżem Zasługi.
W kochającej Go rodzinie znajdował oparcie do wytężonej pracy. Osierocił żonę Annę, mgr farmacji i córki: Dorotę, mgr prawa i Katarzynę, lekarza stomatologii wraz z ich rodzinami.
Odszedł za wcześnie. Pozostanie w naszej pamięci na zawsze.
Współpracownicy
Wojewódzkiego Ośrodka Diagnostyki
i Terapii Gruźlicy i Chorób Płuc
SP Szpitala Wojewódzkiego
im. Jana Bożego w Lublinie