MEDICUS 10/2012

Dr Czesław Horsztyński (1926-2012)

 Lek. Czesław Horsztyński urodził się 7 stycznia 1926 roku w Stróży k. Kraśnika. Po zdaniu matury w liceum ogólnokształcącym w Kraśniku rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim UMCS w Lublinie. Dyplom lekarza uzyskał w 1952 roku.

Pierwszą pracę podjął w Lublinie, w Klinice Chirurgii przy ul. Staszica. Miał szczęście poznawać tajniki chirurgii od wspaniałych profesorów: Feliksa Skubiszewskiego, Mieczysława Zakrysia, Pawła Misiuny. Chirurgia była dla niego wszystkim. Pracował również w pogotowiu ratunkowym i na onkologii.

Specjalista II st. chirurgii. Ogromnym wkładem pracy przeszkolił personel służby zdrowia woj. lubelskiego w zakresie reanimacji. Za wzorową pracę w służbie zdrowia odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, odznaką „Za wzorową pracę w służbie zdrowia”.

Kochał muzykę, sam bardzo dobrze grał na akordeonie.

Pozostawił dwoje swoich następców: córkę Małgorzatę – lekarza internistę i syna Marka – inżyniera.

Był prawym człowiekiem, zawsze gotowym nieść pomoc potrzebującym. Takim Go zapamiętamy. Zmarł 11 maja 2012 roku, w wieku 86 lat.

Irena Spasiewicz-Buczyńska
siostra, lek. okulista

 

Dr Henryk Struski  (1931-2012)

 Dr Henryk Struski urodził się w 1931 roku w Zakrzówku, pow. Kraśnik. Studiował w lubelskiej Akademii Medycznej w latach 1950-1955. Pierwszą pracę podjął w ośrodku zdrowia i Powiatowej Stacji Pogotowia Ratunkowego w Lesku. W latach 1957-1972 był zatrudniony w Szpitalu Powiatowym i Przychodni Rejonowej w Janowie Lubelskim, gdzie uzyskał specjalizację z chirurgii (1964 – I st., 1969 –II st.). Od 1972 roku objął funkcję ordynatora oddziału chirurgicznego Szpitala Powiatowego w Lubartowie. Na przełomie 1980/1981 roku przez kilka miesięcy sprawował funkcję z-cy dyrektora ds. lecznictwa w ZOZ w Lubartowie. W 1997 roku przeszedł na emeryturę.

Odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi.

Wierni Uczniowie i Następcy

 

Maria Elżbieta Perekładowska-Jakubik (1925-2012)

Urodziła się we Lwowie, a dzieciństwo i młodość spędziła w Lublinie. Jej ojciec, Antoni Perekładowski był jednym z najbardziej znanych i cenionych lekarzy ówczesnego Lublina. Nie dziwi więc Jej zainteresowanie medycyną – studia rozpoczęła zaraz po zakończeniu wojny i dyplom lekarza medycyny uzyskała w 1951 r.

Pracę podjęła w Klinice Okulistycznej, bardzo szybko zjednując sobie sympatię i szacunek współpracowników, pacjentów i lekarzy innych specjalności. Cechował ją spokój i opanowanie – była zawsze pogodna, a w kontaktach z pacjentami cierpliwa, uważna i troskliwa. Operowała delikatnie i pewnie. Wkrótce zyskała opinię bardzo dobrego operatora. Bardzo lubiła młodzież i dobrze się wśród nich czuła – swoim uczniom chętnie przekazywała swą bogatą wiedzę i doświadczenie.

Po 30 latach pracy w Klinice Okulistycznej podjęła się trudnego zadania stworzenia oddziału okulistycznego w Szpitalu Powiatowym w Lubartowie. Z niezwykłym zaangażowaniem i wielkim nakładem pracy stworzyła ten oddział od podstaw i kierowała nim jako ordynator przez 7 lat (1980-1987). Wielu pacjentów z Lublina jeździło do Lubartowa, aby leczyć się lub operować właśnie na tym oddziale. Po przejściu na emeryturę prowadziła nadal praktykę prywatną.

Była kochającą żoną i matką, ale życie nie oszczędziło jej bolesnych ciosów – mąż, znany i szanowany lubelski literat („Czapki na bakier”) Zbigniew Jakubik zmarł, mając zaledwie 56 lat, a jedyny, ukochany syn, Marek zginął tragicznie w wieku 34 lat u progu dobrze zapowiadającej się kariery reżyserskiej.

Jako człowiek i jako lekarz była niezmiernie szanowana, czego dowodem niech będzie fakt, że była zapraszana jako gość honorowy na pierwsze zjazdy Lubelskiej Izby Lekarskiej po reaktywowaniu samorządu lekarskiego.

Była i pozostanie w mojej pamięci jedną z najpiękniejszych postaci lubelskiej medycyny i lubelskiej okulistyki.

A. N.